Rafa Armagedonu, jest to pierwszy tom cyklu Schronienie Davida Webera, jak bardzo lubię tego autora jego poprzednie sagi jak Starfire czy Honor, to Schronienie no nie do końca mi przypadło ale o tym później. Nadmienię się książka ma 886 stron z czego 600 stron to jest pitolenie o Szopenie nic się nie dzieje dostajemy ekspozycje świata, i długi namiętny opis rozbudowy floty Charis. Ale od samego początku. Sama koncepcja fabuły mi się podoba, mamy ludzkość która toczy w kosmosie zażartą wojnę z tajemniczą rasą tą wojnę przegrywa ostatnią nadzieją jest Plan Arka, polegający na osiedleniu się na planecie X i niedopuszczenie do rozwoju technologicznego na jakieś 500 lat, bo w razie gdyby obcy wysłali zwiadowczy statek to jeżeli nie wykryją sygnatur fal radiowych to ludzkość przetrwa, aby osiągnąć ten cel kolonistą wyprano im mózgi, stworzony religię i ta religia się rozwija a Kościół rządzi Schronieniem. Ale co się ze srało, bo po pięciu wiekach ludzkość miała znów odbudowywać swoją potęgę a nadal tkwi w średniowieczu. (Tu wchodzą intrygi dowodzących planem Arka i nie będę wnikał w co i jak) Niue Alban (kobieta) która była porucznikiem we flocie Federacji Terrańskie, budzi się 800 lat później od wydarzeń z początku książki, w cybernetycznym ciele przyjmuje imię Merlin i postanawia zmienić Schronienie pchnąć jej na właściwe tory i zaczyna powolną ewolucje. Tu jest mój pierwszy zgrzyt Cyborg w średniowieczu, maszyna doskonała, wszech wiedząca posiadająca wiedzę ze wszystkich dziedzin życia i nauki i posiadająca pluskwy, z którymi może wiedzieć wszystko o wszystkich i to już jest op, bo nie ważne co przeciwnicy zrobią to Merlin a przy tym królestwo Charis będzie wszystko wiedzieć i czytanie takiego ciągu Uknujemy plan taki taki a Merlin mam wizje wróg chce zrobić to i to po płynie tu i tu więc my go pokonamy. To jedna rzecz kolejna rzecz z która ja mam problem jest taki Merlin pokazuje unowocześnienia do już posiadanej technologii przez co królestwo Charis staje się niemalże nie pokonane innym, słowy jest zbyt duża dysproporcja sił. Jak bym czytał Honor Harrington gdzie Charis jest niczym Manticore tak potężne że tylko Równanie jest wstanie mu zagrozić, nawet nie ma frajdy z czytania bitew morskich. Charis ma Galeony na których jest po 40 armat nowoczesnych a przeciwnik posługuje się Galerami i tak jak w Honorvers przeciwnik jest pokazany jak idiota ale to inna sprawa. Jak już pisałem przez 600 stron czytamy o dupie Marynie gdzie ewidentnie nic się nie dzieje, nawet jak ten tom miał być ekspozycją ton nie jest dokładnie ekspozycją. Oczywiście dowiadujemy się co i jak dlaczego plan Arka nie wypali dlaczego światem rządzi kościół dowiadujemy się innymi słowy co się stało, że się ze srało, ale nawet jak by miała to być ekspozycja nie jest ona idealna bo o innych królestwach dowiadujemy się niewiele a przejrzałem sobie na internecie kolejne część tej sagi i tez mają koło 900 stron a opinie o nich od zachwytów po przez nudę. Bohaterowie nie da się ich lubić to raz Cayleb nudna postać bez polotu Merlin zbyt Op a o reśccie to szkoda gadać i tak już nawiasem pisząc jak czytałem Rafę odniosłem wrażenie że te całe schronienie zamieszkuje cztery kobiety na krzyż, sami faceci. Co do wroga Królestwa Charis czyli Kościoła Matki Odrodzonej nie stanowi on żadnego wyzwania bo nie ma on floty jako takiej, może tylko jątrzyć. Najlepiej mi się czytało te fragmenty które niedotyczyły Merlina Cayleba i Charisi, bo były one po prostu ciekawsze jak fragmenty o Grupie Czworga szkoda że tak mało ich było. Znając życie będę kontynuował dalej tą sagę bo mimo że trochę wiało nudą do zapoczątkowana intryga jest godna uwagi.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz